We leven in een wereld die ons heeft geleerd niet te voelen. Voelen is eng geworden - we zijn bang om erin te vallen als in een beerput, een donkere diepte waar je in wegzakt en nooit meer uitkomt. Maar wat als deze angst ons beroofd van onze grootste geneeskracht?

De Oorsprong: 'Stil Maar' in plaats van 'Huil Maar'

Het begint vaak al heel vroeg. Een moeder die tegen haar huilende kind zegt "stil maar" in plaats van "huil maar". Een vader die zijn emoties wegdrukt omdat "grote jongens niet huilen". De Dokter Spock-generatie waarbij moeders, goed bedoeld, hun kindje lieten huilen - omdat dat zou helpen bij het ontwikkelen van zelfstandigheid.

Maar wat leerden we eigenlijk? Dat onze emoties ongewenst zijn. Dat verdriet iets is om snel weg te stoppen. Dat niemand komt als we pijn hebben.

Sterkte in plaats van Troost

Ook als volwassenen zetten we dit patroon voort. Wanneer iemand in leed is, zeggen we "sterkte" - alsof kracht het antwoord is op pijn. Maar wat als deze persoon helemaal geen kracht nodig heeft? Wat als hij of zij juist behoefte heeft aan troost, aan iemand die het leed wil delen?

Wat is troost eigenlijk?

Troost is het uithuilen op een schouder. Het is dat zachte klopje dat zegt: "Ik ben er. Je bent niet alleen." Het is de erkenning van pijn zonder de drang om het meteen op te lossen. Troost vraagt geen kracht - troost vraagt aanwezigheid.

Het Patroon Doorbreken

Maar er is hoop. We kunnen deze cyclus doorbreken, ook al voelt dat in eerste instantie eng. Het vraagt moed om de bekende ontsnappingsroutes los te laten en stil te worden bij wat er werkelijk in ons leeft.

Stel je voor:

in plaats van naar de koelkast te lopen als je je eenzaam voelt, blijf je zitten met die eenzaamheid. In plaats van je agenda vol te plannen zodat je geen tijd hebt om te voelen, creëer je bewust momenten van stilte. In plaats van jezelf af te leiden met sociale media wanneer er verdriet opkomt, geef je dat verdriet ruimte om er te zijn.

Het betekent niet dat we onze copingmechanismen moeten veroordelen - ze hebben ons geholpen overleven. Maar we kunnen leren dat we nu veilig zijn om anders te kiezen. Om te voelen wat er onder de oppervlakte leeft, zonder meteen weg te rennen.

Dit vraagt zachtheid voor jezelf. Het is oefenen in een nieuwe manier van zijn - aanwezig bij wat er is, ook als het ongemakkelijk voelt.

Het begint vaak met het herkennen van het kleine kind in ons dat ooit geleerd heeft dat voelen niet veilig was. Dat kind dat te horen kreeg: "Stil maar" in plaats van "Huil maar".

Durven we nu tegen onszelf - tegen dat innerlijke kind - zeggen: "Huil maar"? Kunnen we onszelf de toestemming geven die we als kind niet kregen? "Je mag voelen. Ik zie je in wat je voelt."

Deze erkenning is heilzaam. Het is het tegengif voor alle jaren van "stil maar" en "zet je over je verdriet heen".

De Angst voor de Beerput

Maar waarom zijn we zo bang om te voelen? Omdat we denken dat we erin zullen verdrinken. Dat het donker ons zal opslokken en we er nooit meer uitkomen - zoals in een beerput waarin je wegzakt.

De waarheid is anders. Voelen is geen beerput - het is een doorgang. Een doorgang naar verlichting, naar genezing, naar een dieper contact met onszelf.

Voelen is de weg terug naar jezelf.

Het brengt ons van leven voor een ander terug naar het leven van ons eigen leven. Want in onze emoties zitten onze behoeften verstopt. Als we durven voelen, kunnen we onze behoeften herkennen, aangeven, en er ruimte voor maken.

Durven we nu te ervaren dat er licht komt na het donker? Dat voelen ons niet vernietigt, maar ons heel maakt?

Het Ontkennen Kost Meer dan het Voelen

Hier ligt een pijnlijke waarheid: het ontkennen van gevoelens is erger dan de pijnlijke ervaring zelf. Op de lange duur geeft vermijding meer schade in ons leven dan het doorvoelen van emoties ooit zou kunnen doen.

We hebben allemaal onze copingmechanismen ontwikkeld.

Eten als troost, spullen kopen voor een kortdurend geluksgevoel, hard werken om niet te hoeven voelen, altijd bezig blijven zodat er geen momenten van stilte ontstaan. Geen momenten van 'niets doen' waarin onze emoties ruimte zouden kunnen krijgen.

Deze strategieën lijken te helpen, maar ze houden ons gevangen in een cyclus van vermijding. Weggedrukte gevoelens verdwijnen niet - ze gaan ondergronds en manifesteren zich als chronische spanning, uitputting, depressie, of plotselinge uitbarstingen. Ze kosten ons onze vitaliteit, onze authenticiteit, onze verbinding met anderen.

Pijn als Schaafwond: Eerst Schoonmaken, Dan Helen

Als er pijn is, hebben we het aan te gaan, aan te kijken. Net als een schaafwond die we niet te snel moeten afdekken, want dan gaat het zweren. We moeten het eerst uitwassen - wat in eerste instantie even pijnlijker voelt - maar dan kan het schoon helen.

Zo is het ook met emotionele pijn. We moeten het voelen, uithuilen, erkennen. Pas dan kan er echte genezing plaatsvinden.

Er is Aandacht Nodig, Geen Kracht

Voor verdriet hebben we geen kracht nodig. We hebben aandacht nodig. Zachte, liefdevolle aandacht voor wat er is. Ruimte om te voelen zonder meteen te hoeven oplossen of veranderen.

Een Nieuwe Manier

Wat als we vanaf nu anders zouden doen? Wat als we tegen onszelf zouden zeggen: "Je mag voelen wat je voelt. Ik blijf bij je. Je bent niet alleen."

Wat als we zouden leren dat voelen niet gevaarlijk is, maar helend? Dat emoties niet overwonnen hoeven te worden, maar omhelsd? Dat ze ons de weg wijzen naar onze diepste behoeften en verlangens?

Voelen brengt ons thuis bij onszelf. Het helpt ons onderscheiden wat van ons is en wat van anderen. Het geeft ons toestemming om ons eigen leven te leven in plaats van het leven dat anderen van ons verwachten.

Binnen holistische coaching creëren we ruimte voor alles wat gevoeld wil worden. Geen oordeel, geen haast om er 'overheen' te komen. Gewoon zachte aandacht voor wat er is, voor de behoeften die zich tonen, zodat het eindelijk mag helen en je weer kunt leven vanuit je eigen waarheid.

Herken jij jezelf in dit verhaal? Voel je de behoefte om je emoties weer te omarmen in plaats van weg te duwen? Dan nodig ik je uit om samen te ontdekken hoe je weer kunt leven vanuit gevoel in plaats van vermijding.